دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
از قدیم گفته اند:سکوت نشانه ی رضایت است.
و چه آشناست این تِکه کلام کُهن به مصداق این روزهای ما
چرا که من با دیدگان ترسیده ازهجوم آنها
،ظلم ظالمان خدا پرست رادیدم که با بَرند نام او خون میریختند، جان میگرفتندو حق میخوردند وبهترازهمه، ثوابهایی بود که به زورمیکردندوبهشت را شش دانگ برای آن دنیایشان ازسلطان سکوتی که سکوتش نشانه رضایت است رزرومیکردند...۱۴۰/
دلنوشته های بهنام زرگررامهرمزی:
به ناحق،هرحقی را نتوان ناحق کرد
آن کس که خود را به ناحق، نماد حق کرد
نمیمیرد تا مزدناسپاسی هایش بگیرد
او که ازحق خود برداشت و بر حق این مردم نهاد
نهادرا بی نهاد باید کرد،خوشیها را به رسم وآیین فلک باید گرفت
مردمانی که نان وآب و خواب را شعار کردند
درقلب آزادی، بهانه ی آزادی را به دنبال کردند
فریاد سر دادند و دستان بی نمک خود را مشت کردند
بهشت دوعالم را فدای ،بهشت شیاد کردند
مرا دگر خیال زندگی نیست میان این گله خر
چراکه خریت هُویت شد،هُویت راثبت کردند
بدبختی شروع شد تازه آغاز ماجراست
بشین و ازحماقت های خود داستان بباف
نسل بعدی در زمستان سردهِ حماقتها، عریان است
ازآن روزی که شیررادر قفس کردند؛
نماد اربابیت را به گربه سانان واگذار کردند
مبارکت باشد این اَربابیت
منم آن بدبخت رعیت...۱۳۹/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
حکایت مردمان سرزمین من مثال درختان سبزو تنومندی شده است که آنها را از ریشه درمی آورند واز کمر تکه تکه میکنندو از تکه تکه های بی جانشان
ورقی میسازند و روی آن ورقه ها مینویسند
《زنده باد طبیعت》
ودرختان دیگر ازاین تقدیر شوم،شکوفه پس میدهند...۱۳۸/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
بعضی مواقع در زندگی شخصیمان آنقدر برای دیگری به خودمان ظلم میکنیم که هر وقت فکرش را میکنیم برای خودمان دلمان میسوزد... ۱۳۷/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
در واقعیت غیر واقعی، ذهن انسان ازبه هم پیوستن واژه هایی مانند
شهوت،وابستگی وحفظ آبرو و شرافت در یک زندگی مشترک عشق میگوید.ولی اگر در واقعیت واقعی بخواهیم عشق را به اصالت اصل خود برسانیم بدون شک وخالصانه به کلمه «مادر» میرسیم... ۱۳۶/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
درکودکی پدر ومادرانمان برای آسایش خودشان برایمان داستان میگفتند وما رابا موجودهای خیالی میترساندند که مارا با این ترفند ترسناک و دروغین بخوابانند
وامروز در بزرگسالیمان که پدرومادرانمان کهنسال گشته اند. دیگرانی دگر برایمان از موجودهای خیالی با آپشن های مدرن و داستانک های از واقعیت به دور میگویند... به راستی نسل درنسل، میراث حماقت را به آیندگان منتقل میکنیم بدون وصیت، بدون سند... ۱۳۵/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
خنده ام میگیردکه گهگاهی درخلوت اندیشه خود پرسه ای میزنم و از خود میپرسم
چگونه میشود از این سو همه ی آنها فتوا سر میدهندکه تراشیدن ریش حرام است ولی درآن سو تراشیدن ریشه ی این همه حلاله،حلال؟...۱۳۴/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
چوب حراج را برای هیچ کس به تن خود نزنید
اینجا دنیای منفعت هاست ن دنیای معرفت ها.../۱۳۳
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
آنان زندگی ما را سهمیه بندی کرده اند
به هرکس به اندازه سکوتش عمر میدهند
لب که بگشایی
و زبانت چرخی در دهانت بزند
دیگر نیستی...۱۳۲/
دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی:
مردمان سرزمین من مردمانی هستند که متن تاریخ اجناس خوراکی را بیشترازمتن تاریخ سرزمینشان ، جستجو کرده اند واگر تنها یک روز از انقضایش بگذرد آن را پس میزنند. ولی درعجبم، قرن هاست که تاریخ انقضای خرافات ومتل ها و داستانک ها میگذردو همچون جنس تاریخ روز خریدار دارد. کجای کار میلنگدخدایا که این چنینیم،نکند که ما درخوابیم ولی نه،به گمانم ما چیز خور تاریخ ،تاریخ گذشته شده ایم ... آری!..۱۳۱/