دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی ۱۳۷

دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی: 
بعضی مواقع در زندگی شخصیمان آنقدر برای دیگری به خودمان ظلم میکنیم که هر وقت فکرش را میکنیم برای خودمان دلمان میسوزد... ۱۳۷/

دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی۱۳۶

دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی: 
در واقعیت غیر واقعی، ذهن انسان ازبه هم پیوستن واژه هایی مانند 
شهوت،وابستگی وحفظ آبرو و شرافت در یک زندگی مشترک عشق میگوید.ولی اگر در واقعیت واقعی بخواهیم عشق را به اصالت اصل خود برسانیم بدون شک وخالصانه به کلمه «مادر» میرسیم... ۱۳۶/

دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی۱۳۵

دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی: 

درکودکی پدر ومادرانمان برای آسایش خودشان برایمان داستان میگفتند وما رابا موجودهای خیالی میترساندند که مارا با این ترفند ترسناک و دروغین بخوابانند

وامروز در بزرگسالیمان که پدرومادرانمان کهنسال گشته اند. دیگرانی دگر برایمان از موجودهای خیالی با آپشن های مدرن و داستانک های از واقعیت به دور میگویند... به راستی نسل درنسل، میراث حماقت را به آیندگان منتقل میکنیم بدون وصیت، بدون سند... ۱۳۵/