دلنوشته های بهنام زرگر رامهرمزی
من نه نویسنده‌ام، نه شاعر.
من فقط صدای زخمی‌ام که کسی نشنید،
واژه‌ای‌ام که از دهان هیچ‌کس نیفتاد،
اشکی‌ام که حتی آینه‌اش را نداشت.
نامم بهنام زرگر رامهرمزی‌ست.
نه برای معروف شدن می‌نویسم،
نه برای کف زدن مردم.
برای آن کودکی می‌نویسم
که چیزی برای گفتن نداشت،
و آن پیری
که دیگر حوصله شنیدن نداشت.
دل‌نوشته‌هایم،
نه شعرند، نه متن ادبی—
فقط تکه‌هایی از یک انسان گمشده‌اند،
که با سکوت حرف میزند
و با واژه نفس می‌کشد.
اگر دنبال نور و امید و گل و لبخند آمده‌ای،
شاید اینجا جایت نباشد.
اما اگر دنبال حقیقتی هستی
که زخم دارد و نمی‌ترسد،
به خانه‌ی من خوش آمدی.
- ۱ نظر
- ۲۵ خرداد ۰۴ ، ۱۴:۴۵